تصمیمم نوشتن از شیطنت‌های دیروز فندق و پسته بود که البته بعدا مینویسم اما الان،این‌حجم از بی قراری و دل گرفتگی نمیدونم چیکار کنم.....
یکمم دعوا لازمم این روزا چون این مدت فقط باید به خودم و هدفم فکر کنم ،ناراحت بی جواب موندن پیامم،ناراحت بودن از تغییر رفتار که میتونه حتی برداشت اشتباه من باشه نباشم . آره باید بیخیال بشم ،به قول الهام در لحظه زندگی کن بهامین .اما بیخیالی برای من باید اقرار کنم سخته...
به خودم دیکته کنم بهامین آدمها مثل من به دنیا ممکنه نگاه نکنن پس دلگیر نشو ،به خودم بگم هنوز باور کن همه ادمها خوبن و مهربون اما ممکنه به سبک تو نباشن .
صدای اهنگی که تو گوشمه،سکوت شب و تکون خوردن آروم پرده اتاقم و فکر و فکر و یهویی فکر به حرف چندین روز یه نفر که شنیدنش هم دوست داشتم هم شوک بود هم....
زندگی همین فراز و فرود‌هاس. همیشه به خودم گفتم تو خوب باش ، تو کاری به رفتار آدمهای دنیات نداشته باش ،تو راه خودت برو....
حکایت عجیبی انسان،حکایت عجیبی که هر کدام از ماها یه دنیا رفتار و واکنش خاص خودمون داریم ،درست مثل اثر انگشت که متفاوت و خاصِ.حکایت عجیبی...
میرسم به جمله مخصصوص خودم چه خوبه خدا هست و چه خوبه دارمت خدا ....
خدای قشنگ و مهربونم میدونم هوامُ داری.
+از هشت سالگی یه گردنبند همیشه گردنمه، هدیه مامان باباس از سفر حج،خونه خدا س،رنگیه،یه کعبه ،ازاون بی رنگ‌ها نیست که دیدم خیلی‌ها از حج خریدن ،یه طلا رنگیه ،قسمت پرده کعبه اش مشکیه،یادمه اون موقع‌ها همه میگفتن قسمت رنگی طلا میره اما بیست ساله عین روز اولشه . بیست سالی همراهمه،خیلی دوسش دارم :)
+واقعیت اینروزا مردد بودم به ادامه دادن نوشتنم اینجا یا اینکه کوچ کنم و برم جایی دیگه بنویسم ،اما هرچقدر باخودم کلنجار رفتم نوشتن اینجا را دوست دارم هرچند دنیای وبلاگ چون قبل نیست و منم اونقدر فعالیتم کم بوده که فقط میتونم بگم در برابر معرفت خواننده‌های وبلاگم‌شرمندم و مرسی که هستین:)
+یادداشت شماره ۷۹