دفتریادداشت منツ

توکی اینقدر بزرگ شدی که میبینمت داری شمع شش سالگیت را فوت میکنی.

چه خوبه الان به چیزایی خوب فکر کنم

تصمیمم نوشتن از شیطنت‌های دیروز فندق و پسته بود که البته بعدا مینویسم اما الان،این‌حجم از بی قراری و دل گرفتگی نمیدونم چیکار کنم.....

امشب به قدر تمام
تقدیر‌های نانوشته ام
به قدر تمام گناه‌های کرده و نکرده ام
دستانم را بگیر
العفوم‌ را بی ‌پاسخ مگذار
خیلی وقت است
دلم،از تکرار نبودن‌ها و نداشتن‌ها رنجور است
تو تقدیر دلم را خیر بنویس
ای قادر مطلق.

امشب «قبولی» بخوایم.
برای کسایی که؛ آزمون استخدامی‌شرکت کردن، قبولی تووی کنکور، مصاحبه‌های شغلی، امتحانات مدرسه، حتی قبولی‌مون توسط کسی که دوستش داریم، قبولی تووی کل زندگی، قبولی تووی وجدان‌مون، قبولی پیش خانوادمون و... و... و...
آمین

زنگ میزنه که مثلا احوال پرسی کنه اما با تک به تک حرفاش دلم را آشوب کرد.اونقدر حالم بد بود با شنیدن حرفاش که سربع وسط حرفش پریدم وگفتم ببخش اما باید تلفن قطع کنم وکار دارم.

به آدما فکر میکردم
یه سری از افراد دوست دارن همیشه بدونن چی میشه،یه ماه بعد کجای زندگیشونن سال دیگه این موقع چی شده ...افرادی که اگر تاس زندگیشون جفت شیش بشه خیلی خوشحال میشن چون یهو دوازده پله دارن میرن بالا .
اما ...یه سری افراد دیگه هم هستن که کمی‌عجیبن...کم اند ...هیجان انگیزن... آدمایی که هیچ وقت نمیخوان بدونن بعدا چی میشه.
این افراد جذابیت زندگی را به نا آگاهی از آینده میدونن.
این دسته از آدمها اگر تاس زندگی براشون یک بیاره هم با امید میرن جلو ،چون زندگی را مار و پله میبینن...چون اون یک میتونه اولِ یه نردبونی باشه که چندین پله میبرتشون بالا.فکر کردم دیدم زندگی منم مار و پله‌‌‌ای بوده همیشه، یعنی خواستم که باشه...تاس زندگی اگه برایِ من یک بیاره همون قدر خوشحالم میکنه که جفت شیش بیاد. چون اعتقاد دارم بعدا مشخص نیست چی بشه پس همیشه امید هست واسه رسیدن به اولِ یه نردبون بلند.

امشب دلم همون نقطه همیشگی امامزاده اس،همون نقطه که سقف بالای سرم آسمون شب و نگاهم به گنبد امامزاده بود ولی‌‌...

خدایا! خسته ام